Αναλύοντας τον βιασμό

Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα που πηγάζει από βαθιές ψυχολογικές διαταραχές, οι οποίες χαρακτηρίζονται από την πλήρη απουσία ενσυναίσθησης και ενοχής. Η ενσυναίσθηση είναι μια θεμελιώδης ικανότητα που επιτρέπει σε κάποιον να βιώνει τον πόνο και την οδύνη ενός άλλου ανθρώπου, χρησιμοποιώντας το δικό του υποκειμενικό βίωμα ως αφετηρία. Η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης συνδέεται στενά με την ικανότητα των ατόμων που φροντίζουν το παιδί να κατανοούν και να συναισθάνονται τα συναισθήματά του κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Χωρίς αυτή τη βάση, το παιδί μπορεί να δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον πόνο στον εαυτό του ή στους άλλους.

Η ανικανότητα για ενσυναίσθηση συνδέεται στενά με την απουσία ενοχής, χαρακτηριστικό των ψυχοπαθητικών προσωπικοτήτων. Η ενοχή, όπως η ενσυναίσθηση, δεν είναι έμφυτη αλλά αποτελεί επίκτητη ικανότητα. Είναι ένας εσωτερικός κριτής που τιμωρεί το άτομο όταν προκαλεί κακό. Η έλλειψη ενοχής και ενσυναίσθησης οδηγεί σε έναν κόσμο όπου όλα επιτρέπονται.

Σε κατά συρροήν βιαστές, η έλλειψη ενοχής τους εμποδίζει να συνειδητοποιήσουν σε συναισθηματικό επίπεδο το κακό που προκαλούν. Αντίθετα, πολλοί αντλούν ευχαρίστηση από τον πόνο των θυμάτων, ενισχύοντας τον κακοήθη ναρκισσισμό τους.

Το αίσθημα ευφορίας μέσα από τον πόνο των άλλων είναι ένα σαδιστικό χαρακτηριστικό. Ο σαδισμός, αν και κατατάσσεται στις παραφιλίες, αντικατοπτρίζει μια βαθιά ενδογενή παθολογία της προσωπικότητας και δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά ένα σεξουαλικό φαινόμενο. Στον βιασμό, η σεξουαλικότητα είναι περιφερειακή, ενώ η κινητήριος δύναμη είναι η ταπείνωση και ο εξευτελισμός του θύματος. Η σεξουαλική διέγερση προκύπτει από την αίσθηση του απόλυτου ελέγχου και της κυριαρχίας.

Συνεπώς, ο βιασμός στηρίζεται στην έλλειψη ενσυναίσθησης και ενοχής, τον κακοήθη ναρκισσισμό και τον σαδισμό. Οι βιαστές βλέπουν τα θύματα ως υποχείρια, τα οποία υπάρχουν μόνο για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, ενώ η υποτίμηση των θυμάτων τρέφει τον σαδισμό και την παντοδυναμία των βιαστών, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο κακοποίησης.

Παρόλο που προσπαθούν να εκμηδενίσουν το θύμα, οι βιαστές έχουν ανάγκη την παρουσία του για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, δομώντας μια παθολογική αίσθηση ταυτότητας βασισμένη στην κυριαρχία και την κακοποίηση.