Αναδυόμενη ενηλικίωση

Τα τελευταία χρόνια, οι μελετητές έχουν αναγνωρίσει ότι τα άτομα από την ηλικία των 18 ετών έως τα μέσα της δεκαετίας του ’20 αντιμετωπίζουν ιδιαίτερες προκλήσεις και ευκαιρίες (Cohen et al. 2003; Roisman et al. 2004). Στην πραγματικότητα, ο Arnett (2000) υποστηρίζει ότι ως αποτέλεσμα των δημογραφικών αλλαγών στα βιομηχανικά έθνη, πολλά από αυτά τα άτομα βιώνουν ένα νέο στάδιο στη διάρκεια ζωής που είναι γνωστό ως «αναδυόμενη ενηλικίωση».

Η ψυχοκοινωνική θεωρία του Erikson (1968) διευκρινίζει ότι αυτά τα αναδυόμενα οι ενήλικες αντιμετωπίζουν την οικειότητα ενάντια στην κρίση απομόνωσης. Ωστόσο, στην πραγματικότητα το έργο της δημιουργίας στενών συνεργασιών περιπλέκεται από τις ανταγωνιστικές αναπτυξιακές απαιτήσεις. Οι περισσότεροι αναδυόμενοι ενήλικες όχι μόνο ασχολούνται με τη δημιουργία στενών σχέσεων, αλλά το κάνουν επίσης ενώ δημιουργούν ασφαλείς ταυτότητες (Erikson 1968), διαχειρίζονται άλλες στενές σχέσεις όπως φιλίες (Hartup and Stevens 1997) και σταδιακά αναλαμβάνουν ρόλους ενηλίκου στην κοινωνία (Havighurst 1948 ).

Διαπροσωπικές σχέσεις στην αναδυόμενη ενηλικίωση
Οι περισσότεροι αναδυόμενοι ενήλικες έχουν τόσο στενές φιλίες όσο και ρομαντικές σχέσεις (Collins and Madsen 2006) και έχουν αναφερθεί κάποιες ομοιότητες μεταξύ αυτών των δύο μορφών σχέσεων. Οι αναδυόμενοι ενήλικες θεωρούν τους φίλους τους και τους ρομαντικούς συντρόφους τους σημαντικά πρόσωπα στα κοινωνικά τους δίκτυα (Fraley και Davis 1997). Ξοδεύουν σημαντικό χρόνο μαζί τους (ιδιαίτερα οι ρομαντικοί τους σύντροφοι· Collins και Laursen 2004) και οι ιδιότητες και των δύο σχέσεων έχουν συσχετιστεί με την ευτυχία (Demir 2008· Demir and Weitekamp 2006). Και οι δύο σχέσεις είναι εθελοντικές και μπορεί να είναι παροδικές, δεδομένου ότι οι συμμετέχοντες ξεκινούν και τερματίζουν ελεύθερα αυτές τις συσχετίσεις (Laursen and Bukowski 1997).

Παρά αυτές τις ομοιότητες, οι σχέσεις με φίλους και ρομαντικούς συντρόφους εξυπηρετούν ξεχωριστές λειτουργίες (Furman and Buhrmester 1992). Οι φιλίες τείνουν να ικανοποιούν ανάγκες κοινωνικής ολοκλήρωσης (δηλαδή συντροφικότητα), αισθήματα αξίας και, σε μικρότερο βαθμό, οικειότητα. Οι ρομαντικές σχέσεις ικανοποιούν κυρίως τις ανάγκες οικειότητας και παρέχουν συναισθηματική υποστήριξη (Weiss 1974). Αυτές οι λειτουργίες μπορεί να αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου και ως απάντηση στις ατομικές αναπτυξιακές ανάγκες (Monck 1991).

Παρά τις διαφορετικές λειτουργίες, οι φιλίες και οι ρομαντικές σχέσεις δεν υπάρχουν ανεξάρτητα, αλλά μάλλον ενσωματώνονται σε μια συνεχή κοινωνική εμπειρία (Connolly και Johnson 1996· Lefkowitz et al. 2004). Τα αλληλεπικαλυπτόμενα, αλλά μοναδικά χαρακτηριστικά των φιλιών και των ρομαντικών σχέσεων στην αναδυόμενη ενήλικη ζωή υποδηλώνουν την ανάγκη για πολυδιάστατα μοντέλα ανάπτυξης ειδικά για το πλαίσιο (Berndt 2004· Collins and Madsen 2006).

Δεδομένων των μοναδικών αναπτυξιακών απαιτήσεων της αναδυόμενης ενηλικίωσης και των μοναδικών λειτουργιών των φιλιών και των ρομαντικών σχέσεων, θα μπορούσαμε να περιμένουμε ότι οι ιδιότητες αυτών των σχέσεων θα συνδέονται διαφορετικά με την επίτευξη των ιδιοτήτων του ενήλικα από τα άτομα (δηλαδή, μια ανεπτυγμένη ταυτότητα και την υιοθέτηση ρόλων ενηλίκου) . Δηλαδή, οι προσπάθειες των αναδυόμενων ενηλίκων να σφυρηλατήσουν ουσιαστικές ταυτότητες και να αναλάβουν νέους ρόλους και ευθύνες ενηλίκων θα πρέπει να ενθαρρύνουν στενές σχέσεις από ορισμένες απόψεις, αλλά να δημιουργούν εμπόδια στη διατήρηση στενών σχέσεων από άλλες απόψεις.