Ο ρόλος των συνομιλήκων στην γλωσσική ανάπτυξη

Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι αρκετά ικανά να συμμετέχουν ανεξάρτητα σε συνεχείς συνομιλίες πολλαπλών τύπων με τους συνομηλίκους τους και οι μελέτες παρατήρησης τεκμηριώνουν ότι τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θα ανταποκριθούν στα δύο τρίτα (68%) περίπου των επικοινωνιακών αρχών των συνομηλίκων τους (π.χ. Schuele et al. 1995). Έτσι, οι συνομήλικοι παρέχουν γλωσσικά ερεθίσματα που μπορεί να επηρεάσουν άμεσα τη γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών στις τάξεις προσχολικής ηλικίας και η σημασία της διευκόλυνσης των συνομιλιών μεταξύ των ομοτίμων και των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων των παιδιών με τους συμμαθητές είναι ένας σημαντικός στόχος και στα δύο εκπαιδευτικά πρότυπα (π.χ. Start Child Outcomes Framework) και κοινά προγράμματα σπουδών για την πρώιμη παιδική ηλικία (π.χ., Language-Focused Curriculum, Bunce, 1995; High ⁄ Scope, Hohmann & Weikart, 1995).

Επειδή ορισμένα παιδιά μπορεί να είναι απρόθυμα να επικοινωνήσουν με συνομηλίκους, οι ερευνητές έχουν προτείνει και έχουν δοκιμάσει σαφείς προσεγγίσεις για να αυξήσουν τις συνομιλίες μεταξύ τους (Schuele et al., 1995). Για παράδειγμα, η στρατηγική ανακατεύθυνσης είναι μια τεχνική που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι δάσκαλοι για να ωθήσουν τα παιδιά να κάνουν αιτήματα από τους συνομηλίκους τους. Οι δάσκαλοι χρησιμοποιούν αυτή τη στρατηγική όταν τα παιδιά προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τους δασκάλους για να μεσολαβήσουν στις αλληλεπιδράσεις τους με άλλους (π.χ., ένα παιδί λέει στη δασκάλα: «Θέλω να παίξω τη μαμά», στην οποία η δασκάλα μπορεί να απαντήσει: «Εντάξει, πες στη Ρούμπι «Θέλω να γίνω η μαμά»»). Ο σκοπός τέτοιων στρατηγικών είναι να διευκολύνουν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις των παιδιών με τους συνομηλίκους. Ένα προφανές υποπροϊόν είναι ότι τα παιδιά λαμβάνουν τη γλωσσική συμβολή των συνομηλίκων με τους οποίους ξεκινούν.

Παρά τη δυνητικά θετική συμβολή της έκθεσης των παιδιών στην εκφραστική γλώσσα των συνομηλίκων τους στην τάξη, απροσδόκητα λίγη προσοχή έχει επικεντρωθεί στον εμπειρικό προσδιορισμό του εάν οι δεξιότητες και οι ικανότητες των συνομηλίκων κάποιου έχουν θετικές επιπτώσεις στην επίδοση των παιδιών. Μελέτες για την εφηβεία έχουν βρει ότι τα χαρακτηριστικά των ομάδων συνομηλίκων έχουν άμεση (Chen, Chang, Liu, & He, 2008; Kindermann, 2007), μεσολαβητικά (Chen, Chang, He, & Liu, 2005), και οι διαμεσολαβητικές (Loukas, Prelow, Suizzo, & Allua, 2008) επιδράσεις σε διάφορα αναπτυξιακά αποτελέσματα.

Παρά αυτά τα αρκετά σημαντικά ευρήματα που αφορούν μεγαλύτερους μαθητές, υπήρξε σχετική έλλειψη εστίασης στις πιθανές επιπτώσεις των συνομηλίκων στην κατάκτηση της γλώσσας των μικρών παιδιών, με τρεις αξιοσημείωτες εξαιρέσεις. Ο McGregor (2000, Μελέτη 3) διεξήγαγε μια μελέτη γλωσσικής παρέμβασης στην οποία συμμετείχαν 13 παιδιά προσχολικής ηλικίας που συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα Head Start στο Σικάγο. Χρησιμοποιήθηκε ένας σχεδιασμός έρευνας μεικτών μεθόδων για να προσδιοριστεί εάν τα μοντέλα συνομηλίκων θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά σε μια γλωσσική παρέμβαση 8 εβδομάδων μικρής ομάδας για τη βελτίωση των γλωσσικών ικανοτήτων των παιδιών προσχολικής ηλικίας. Τα θετικά αποτελέσματα των μοντέλων συνομηλίκων καταδείχθηκαν τόσο για τα αποτελέσματα του λεξιλογίου (συνολικός αριθμός λέξεων, αριθμός διαφορετικών λέξεων) όσο και για τη γραμματική (μέση διάρκεια εκφοράς).

Οι θετικές επιδράσεις των συνομηλίκων σε προ-k ρυθμίσεις έχουν επίσης αποδειχθεί χρησιμοποιώντας μη πειραματικά ερευνητικά σχέδια σε πρόσφατες εργασίες των Henry and Rickman (2007) και Schechter και Bye (2007). Ο Henry και ο Rickman εξέτασαν τις επιδράσεις των συνομηλίκων στις γλωσσικές, γνωστικές και προσχολικές δεξιότητες των παιδιών για 630 παιδιά από το Georgia’s Early Childhood Study (Henry et al., 2005). Αυτοί οι ερευνητές χρησιμοποίησαν σύνθετες μετρήσεις των ικανοτήτων των συνομηλίκων για να εκτιμήσουν το επιδράσεις των συνομηλίκων ενός παιδιού στην προσχολική ηλικία, υποθέτοντας ότι οι συνομήλικοι των παιδιών παρουσιάζουν «θετικές, αθροιστικές επιδράσεις στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων του παιδιού» (σελ. 107). Είναι ενδιαφέρον ότι τα εφέ συνομηλίκων παρατηρήθηκαν για ορισμένα μέτρα, αλλά όχι για άλλα, με τα αποτελέσματα των συνομηλίκων τα ισχυρότερα για μετρήσεις γνωστικών ικανοτήτων (εφαρμοσμένα προβλήματα), ικανότητες προεγγραφής στην κατανόηση ιστορίας και επίγνωση εκτύπωσης και δεκτικό λεξιλόγιο, μετά τον έλεγχο των βαθμολογιών πριν από τη δοκιμή , παιδικά και οικογενειακά χαρακτηριστικά και άλλα χαρακτηριστικά προγράμματος (Henry & Rickman, 2007). Οι συγγραφείς σημείωσαν ότι οι εκτιμήσεις τους ως αποτέλεσμα-μέγεθος υποδεικνύουν ότι τα αποτελέσματα των συνομηλίκων είχαν μεγαλύτερη σημασία σε περιβάλλοντα πρώιμης παιδικής ηλικίας σε σύγκριση με τα τελευταία χρόνια της σχολικής εκπαίδευσης.

Οι Schechter και Bye (2007) ανέφεραν ευρήματα συγκλίνοντα με αυτά των Henry and Rickman (2007) σε μια μελέτη των επιπτώσεων των προσχολικών νηπιαγωγείων μικτού εισοδήματος στα δεκτικά κέρδη λεξιλογίου των παιδιών χαμηλού εισοδήματος που παρακολουθούν επτά προγράμματα σε προσχολική ηλικία μιας πολιτείας. πρωτοβουλία. Δεδομένης της σχέσης μεταξύ του SES και των δεξιοτήτων λεξιλογίου των παιδιών (π.χ. Whitehurst, 1997), οι Schechter και Bye πρότειναν ότι τα παιδιά χαμηλού SES που φοιτούν σε τάξεις μεικτού εισοδήματος θα εκτεθούν σε μεγαλύτερο εύρος δεξιοτήτων λεξιλογίου, το οποίο θα εξυπηρετούσε έτσι ως σημαντικός μεσολαβητής για την επίτευξη λεξιλογίου κατά το προ-κ έτος. Όπως προτάθηκε, αυτοί οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά χαμηλού εισοδήματος που παρακολούθησαν προγράμματα προσχολικής ηλικίας με συνομηλίκους που ήταν οικονομικά διαφορετικοί εμφάνισαν ανώτερη ανάπτυξη λεξιλογίου σε σύγκριση με τα παιδιά χαμηλού εισοδήματος που παρακολούθησαν προγράμματα που εξυπηρετούσαν μόνο άλλα παιδιά χαμηλού εισοδήματος (Schechter & Bye , 2007).