Μάνος Χατζιδάκις: Ένας επαναστάτης ποιητής μουσικής, σκέψης και ονείρου

Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν υπήρξε απλώς ένας σπουδαίος συνθέτης· υπήρξε ένας αληθινός δάσκαλος ευαισθησίας, ελευθερίας και ονείρου. Μέσα από το έργο και τα λόγια του μας έμαθε πως η μουσική δεν είναι μόνο ήχοι και τεχνική, αλλά και βιώματα, πάθη, ρήξεις και υπερβάσεις.

Μας μύησε στην ιδέα ότι η τρυφερότητα δεν είναι αδυναμία, αλλά η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου.«Μην υποτιμάτε την ευαισθησία θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου, που μ’ αυτήν τον κατακτάς», είχε πει, δείχνοντάς μας πως το αληθινά δυνατό δεν είναι το θορυβώδες και το σκληρό, αλλά το εσωτερικό, το λεπτό, το ανυποχώρητο.

Ο Χατζιδάκις δεν κυνηγούσε τη δόξα ούτε αναζητούσε την αποδοχή των πολλών. Ήταν ένας μοναχικός επαναστάτης, που περιφρονούσε τις εύκολες βεβαιότητες της κοινωνίας, τη «λογική του κράτους» και την τυποποιημένη ηθική της οικογένειας. Πίστευε στους ανορθόδοξους, στους παρεξηγημένους, στους αναθεωρητές, σε όσους τολμούν να αμφισβητούν και να δημιουργούν εκ νέου τον κόσμο.

Η μουσική του συνδύαζε την τέχνη, την τεχνική και το προσωπικό βίωμα. Χωρίς αυτά, έλεγε, δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργία. Και πράγματι: ολόκληρο το έργο του είναι γεμάτο από τη δική του αλήθεια, μακριά από μόδες, ιδεολογίες ή σκοπιμότητες – γι αυτό και διαχρονικό.

Για τον Χατζιδάκι ο άνδρας δεν ήταν πρότυπο σκληρότητας ή κυριαρχίας, αλλά πλάσμα τρυφερότητας και ποίησης. Με τον ίδιο τρόπο έβλεπε και τον άνθρωπο γενικά: ως φορέα συναισθήματος, φαντασίας και εσωτερικού μεγαλείου.

Ο Μάνος Χατζιδάκις μας άφησε παρακαταθήκη ένα έργο σπάνιας ποιότητας, αλλά και έναν τρόπο σκέψης που παραμένει επίκαιρος, τολμηρός και ελεύθερος. Μας έμαθε να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να ονειρευόμαστε και να επιμένουμε να υπερασπιζόμαστε με πείσμα μια αυθεντική στάση ζωής.

Έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου 1984.