Φιλοσοφία,  Ψυχοθεραπεία

Έννοιες της Φαινομενολογίας

Κύριες Έννοιες

Χρονική γενετική σύσταση.

Η φαινομενολογία δείχνει τη σημασία της διάστασης του χρόνου στην ανθρώπινη ύπαρξη. Γεννιόμαστε και ζούμε για ένα χρονικό διάστημα και μετά πεθαίνουμε. Πάντα δεν είμαστε πια και δεν είμαστε ακόμα αυτό που μπορούμε να είμαστε. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι κανείς δεν ορίζεται με απλούς ορισμούς, καθώς όλοι είμαστε σε μια διαδικασία, σε κίνηση και σε αλλαγές και μοίρα. Όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν το γεγονός ότι δημιουργούν την ύπαρξή τους, η επεξεργασία μπορεί να ξεκινήσει.

Θα πάρει πολύ περισσότερο χρόνο για να αρχίσουν οι περισσότεροι άνθρωποι να αναλαμβάνουν την ευθύνη για όλες τις επιλογές ζωής που κάνουν. Η επίγνωση του τρόπου με τον οποίο είτε εμπλέκονται είτε αποδεσμεύονται από καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται, θα διαρκέσει ακόμη περισσότερο. Η φαινομενολογική θεραπεία προϋποθέτει την ικανότητα όλων των ανθρώπινων όντων να εξελίσσονται με αυτοστοχασμό και συνειδητή σκέψη. Η συμφωνία με αυτήν την υπόθεση, ή μάλλον η ανακάλυψη της αλήθειας της στην πράξη είναι απαραίτητη για την επιτυχία του έργου.


Μεταμορφώνοντας τον δυναμικό εαυτό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται στη θεραπεία έχουν χάσει την ικανότητά τους να είναι πολλά διαφορετικά πράγματα και έχουν χάσει την πίστη τους στην ικανότητά τους να αναπτύξουν τα ταλέντα τους με νέους τρόπους και να δημιουργήσουν νέες συνδέσεις και νοήματα στον κόσμο. Η φαινομενολογική θεραπεία αναδεικνύει τη σημασία αυτής της ικανότητας για συνδεσιμότητα και μετασχηματισμό και στοχεύει να την διεγείρει και να την εμπνεύσει.


Ατομικότητα και Διυποκειμενικότητα.

Ο Husserl έδειξε τη σημασία της διυποκειμενικότητας, η οποία είναι η διαλογική σύνδεση μεταξύ μας, η οποία είναι αναπόφευκτη, ωστόσο μπορεί να αποφευχθεί, να παραμορφωθεί ή να την αρνηθούμε. Ο Heidegger (1927) μίλησε για ατομική ή αποποιημένη ζωή. Η ατομική ζωή είναι εκεί όπου δεν είμαστε στο έλεος των περιστάσεων ή των επιταγών άλλων ανθρώπων, αλλά είμαστε σε θέση να αναστοχαζόμαστε και να αντιμετωπίζουμε την προσωρινότητα και τους περιορισμούς μας. Οι άνθρωποι συχνά έχουν μεταφράσει την ιδιοκτησία ως αυθεντική διαβίωση και έχουν αποκηρύξει τη ζωή ως μη αυθεντική διαβίωση, αλλά αυτοί οι όροι είναι παραπλανητικοί.

Για το σκοπό αυτό απαιτεί να καθαρίσουμε το μυαλό μας και να αναστείλουμε τις συνήθεις προκαταλήψεις και υποθέσεις μας, ώστε η προσοχή μας να γίνει πιο διαθέσιμη. Ο Χούσερλ έδειξε πώς να εφαρμόζουμε διάφορες μειώσεις των συνηθισμένων τρόπων παρατήρησής μας, ώστε να σταματήσουμε να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα και να παρατηρούμε επιμελώς τον κόσμο και τη συνείδησή μας γι’ αυτόν. Αυτές οι διαδικασίες εφαρμόζονται στην πρακτική της ψυχοθεραπείας.

Κοσμοθεωρία (τετράπτυχο).

Τα ανθρώπινα όντα δημιουργούν τη ζωή τους σε έναν κόσμο που είναι πολυδιάστατος και όπου όλα τα στρώματα της ύπαρξης πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και να αντιμετωπίζονται κατάλληλα και ικανά. Το μοντέλο των τεσσάρων κόσμων (Deurzen 2010, 2012), εξετάζει την εμπλοκή ενός ατόμου σε 16 τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης που προέρχονται από τις τέσσερις διαστάσεις της ζωής (φυσική, κοινωνική, προσωπική και πνευματική) σε τετράγωνο ενάντια στον εαυτό τους. Το μοντέλο του τετραπλού κόσμου χρησιμοποιείται για να κάνει μια δομική υπαρξιακή ανάλυση της θέσης που κατέχει ένα άτομο στον κόσμο και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει τις προκλήσεις σε όλες τις διαστάσεις.


Συγκινητικότητα (συναισθηματική πυξίδα).

Η δέσμευσή μας με τον κόσμο και η συνείδησή μας φιλτράρονται μέσω της συναισθηματικότητάς μας. Προχωρούμε προς και μακριά από τον κόσμο σύμφωνα με τις αξίες που αναζητούμε ή αποφεύγουμε. Η συναισθηματική πυξίδα είναι ένα μοντέλο που περιγράφει ολόκληρο το φάσμα των αισθητηριακών, συναισθηματικών, νοητικών και διαισθητικών ιδιοτήτων της επίγνωσης που μας δείχνουν πώς νιώθουμε για τις διάφορες πτυχές και γεγονότα στον κόσμο. Αυτά τα συναισθήματα αναφέρονται πάντα σε αξίες και οδηγούν στη δράση. Μπορούν να διατυπωθούν στη γλώσσα.


Παράδοξο.

Η ανθρώπινη ζωή συμβαίνει σε ένα πεδίο δύναμης αντιφατικών επιρροών. Σε κάθε διάσταση της ύπαρξης βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυσκολίες και αντίθετες ιδέες και πραγματικότητες. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη ζωή και τον θάνατο στη φυσική διάσταση, την αγάπη και το μίσος στην κοινωνική διάσταση, τη δύναμη και την αδυναμία στην προσωπική διάσταση και το νόημα και τον παραλογισμό στην πνευματική διάσταση. Το να μάθουμε να δουλεύουμε με αυτές τις αντιφάσεις και να τις μετατρέπουμε σε διαλεκτική εξέλιξη είναι μέρος της τέχνης της ανθρώπινης ζωής και αυτός είναι ένας από τους πιο κεντρικούς στόχους της φαινομενολογικής θεραπείας.