Τί λείπει τελικά;

“Αυτό που σου λείπει,
είναι ότι δεν ανακάλυψες μέσα σου γιατί φοβήθηκες την αυτοανακάλυψη, την αυτοταπείνωση, την αυτογνωσία που η εμβάθυνση ενέχει.

αυτό που κατοικεί στον εντός σου χώρο που ακόμα δεν έψαξες,
ο πόνος που δεν έζησες,
η αναγκεμένη σου καρδιά που κράτησες βουβή,
η αφοβία μέσα σου που ακόμα εθελοτυφλείς.
η αγάπη που δεν της παραδόθηκες.
το πρόσωπο πίσω από τα είδωλα που δεν θρυμμάτισες,
η αλήθεια που αντάλλαξες με τη λήθη, η επιθυμία που στο δρόμο εγκατέλειψες,
η συγχώρεση που δεν βίωσες, τα δάκρυα που δεν γεύτηκες,
ο άλλος που ακόμα δεν συνάντησες,
η πλήρωση που έμεινε απλήρωτη,
το παιδί που δεν αγκάλιασες,
ο ενήλικος που δεν έγινες”.

Δρ. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

Βρίσκει κανείς τον εαυτό του μόνο όταν τον χάσει, μόνο όταν παραχωρήσει ένα κομμάτι του ελέγχου στη ζωή ή στους άλλους, διαφορετικά θα είναι πάντα μπερδεμένος, χαμένος και ανεξέλεκτος.

Θα καταλάβει κάποιος τον εαυτό του μόνο όταν σταματήσει να του κρύβεται και να τον προστατεύει αυτιστικά.

Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν και άνθρωποι που αγαπούν. Όποιος δεν διαλέξει το δεύτερο, είναι καταδικασμένος να τον χρησιμοποιούν.

Όση αποδοχή, κατανόηση και αγάπη κι αν πάρει από τους άλλους, αν δεν πιστέψει ο ίδιος στον εαυτό του κι αν δεν σχετιστεί αντίστοιχα με γνησιότητα, πάντα άδειος θα αισθάνεται.

Η μεγαλύτερη αυταπάτη είναι ότι δεν μπορεί να αγαπήσει.

Ένας άνθρωπος που φοβάται, μοιάζει να μην έχει την δυνατότητα να αγαπήσει.

Νιώθει την ψυχαναγκαστική ανάγκη να αφήσει ανθρώπους τους οποίους νοιάζεται και αγαπά, επειδή αυτό φαντάζει λιγότερο επώδυνο από το να αφήσει κάποιον να γίνει σημαντικός και να έχει τη μόνιμη ανησυχία ότι μπορεί να τον χάσει.

Όταν κάποιος έχει αρνητικές πεποιθήσεις για τον εαυτό σε έντονο βαθμό, ακόμα κι αν προσπαθεί σκληρά και συνειδητά προς έναν στόχο παρά τις αναστολές, το υποσυνείδητό τον σαμποτάρει και δεν επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις.

Αυτό το κάνει σε μία προσπάθεια να μην αλλάξει η εικόνα που έχει για τον εαυτό του προς το καλύτερο καθώς κάτι τέτοιο θα είχε μία τριπλή τουλάχιστον αρνητική συνέπεια:

• θα δημιουργούσε την υποχρέωση να κάνει πράγματα που φοβάται να κάνει
• θα κλόνιζε την εμπιστοσύνη στην κρίση του (“πώς είναι δυνατό να έπεσα τόσο έξω, τόσα πολλά χρόνια στην εκτίμηση του εαυτού μου”;)
• θα προκαλούσε έναν βαθύ φόβο απώλειας ταυτότητας και θανάτου επειδή τόσα χρόνια είχε ταυτιστεί με μία αρνητική αυτοεικόνα.