Αυθεντικότητα, ενοχή και “κακή πίστη”

Ο,τι κάνουμε είναι, κατά κάποιον τρόπο, επιλογή. Ακόμα και το να μην επιλέξουμε είναι επιλογή και έχει συνέπειες. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτή τη πρόκληση που μας προσφέρει η ζωή. Η ελευθερία να επιλέγουμε μας απελευθερώνει από την αιτιοκρατία και μας επιτρέπει να αποδεχόμαστε την ευθύνη που βρίσκεται στην βάση των επιλογών μας. Αυτό αποτελεί δεδομένο.

Μια αρχή που βρίσκεται στη βάση του υπαρξιακού θεραπευτικού έργου είναι να εισαγάγει ή να επανεισαγάγει τον θεραπευόμενο στην πραγματικότητα του γεγονότος ότι όχι μόνο συνέβαλε στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αλλά και οτι μπορεί επίσης να αναλάβει την ευθύνη να την αλλάξει.
Η ικανότητα να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων μας μας οδηγεί στη συνειδητοποίηση οτι η επιμονή και όχι η τύχη, είναι αυτή που θα μας οδηγήσει στην επιτυχία.

Το είδος ενόχλησης στο οποίο οδηγεί η μη αυθεντικότητα λέγεται υπαρξιακή ενοχή. Η υπαρξιακή ενοχή βιώνεται όταν διαπιστώνουμε ότι έχουμε αποτύχει να φτάσουμε στο πλήρες δυναμικό μας και ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει περισσότερα. Αυτό συμβαίνει όταν λέμε ψέματα στον εαυτό μας, οταν αυτοεξαπατώμεθα. Ο Sartre το αποκαλεί αυτό “ κακή πίστη”, που είναι η άρνηση της ελευθερίας και της ευθύνης μας. Συμβαίνει όταν αρνούμαστε ότι κάτι είναι πραγματικό- ενώ είναι- ή όταν προσποιούμαστε ότι κάτι είναι αληθινό- ενώ δεν είναι. Είναι μια υποβόσκουσα επίγνωση ότι είμαστε συνεχώς υπεύθυνοι για τη ζωή μας.