“Το γλυπτό”

Η τεχνική του οικογενειακού γλυπτού είναι μια απο τις πιο ενδιαφέρουσες βιωματικές μεθόδους που αναπτύχθηκαν στην οικογενειακή θεραπεία. Χαρακτηρίζεται από αμεσότητα και δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα για το σύστημα, τις σχέσεις μεταξύ των μελών σε πολλά επίπεδα. Η εικόνα της οικογένειας που δημιουργείται είναι εκτός από συμβολική, αντιπροσωπευτική και άμεση. Εφαρμόζεται σε όλες τις ηλικίες, τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το εκάστοτε πρόβλημα. Το Γλυπτό επιτρέπει την απεικόνιση των οικογενειακών εξελίξεων στην συγχρονία τους και τον αμοιβαίο συνδυασμό και συσχετισμό των διαδικασιών τους.

Το Οικογενειακό γλυπτό είναι η τοποθέτηση ανθρώπων ή αντικειμένων μεταξύ τους, τα οποία απεικονίζουν τις συναισθηματικές σχέσεις της οικογένειας σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Προσδιορίζει τη θέση του κάθε μέλους στο σύστημα, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τον γλύπτη. Η ουσία της εμπειρίας κάθε μέλους μέσα στην οικογένεια συνοψίζεται και αντικατοπτρίζεται σε μια οπτική εικόνα. Τα συναισθήματα μεταφράζονται σε παρατηρήσιμη συμπεριφορά. Τόσο ο γλύπτης όσο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας κερδίζουν σε επίγνωση των συμπεριφορών τους.

Το Οικογενειακό Ανάγλυφο είναι ένα πολύπλευρο θεραπευτικό μέσο. Μπορεί να είναι επικεντρωμένο στο παρελθόν ή στο παρόν, μπορεί να είναι στατικό ή δυναμικό, μπορούν να χρησιμοποιηθούν υποκατάστατα, άψυχα αντικείμενα ή τα ίδια τα μέλη της οικογένειας, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιαδήποτε στιγμή, κατά τη διάρκεια της θεραπείας ή της διαγνωστικής διαδικασίας. Η ομάδα των ατόμων που συμμετέχουν θα πρέπει να αποτελείται από τουλάχιστον 3 ή 4 άτομα και μέσα στην αίθουσα θα πρέπει να υπάρχουν και μερικά φορητά έπιπλα ή αντικείμενα τα οποία να μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη θέση των επιπλέον ανθρώπων.  Μέσω του γλυπτού το κάθε μέλος μπορεί να δώσει τη δική του εκδοχή για την οικογένεια, τοποθετώντας τα υπόλοιπα μέλη (τους ανθρώπους ή τα αντικείμενα που τους αντικαθιστούν) καθέναν κάθε φορά στο χώρο της οικογένειας, έτσι ώστε οι στάσεις και οι «χωρικές» σχέσεις να αντιπροσωπεύουν δράση και συναισθήματα. 

Βιβλιογραφία:

Satir V. (1998) Πλάθοντας ανθρώπους. Αθήνα: Κέδρος

Hartman, Ann και Laird, Joan (1983). Οικογενειακή πρακτική κοινωνικής εργασίας. Νέα Υόρκη: Free Press.

Bowen, Μ. (1966). Η χρήση της θεωρίας της οικογένειας στην κλινική πρακτική. Πλήρης Ψυχιατρική, τόμος 7.

Schilippe A., Schweitzer J. (2008). Εγχειρίδιο της Συστημικής Θεραπείας και Συμβουλευτικής. Αθήνα: University Studio Press