Το κουράγιο του να είσαι δημιουργικός

Η τέχνη είναι αγώνας ενάντια στο θάνατο. Οι καλλιτέχνες ελπίζουν ότι το έργο τους θα είναι αρκετά σπουδαίο ώστε να διαρκέσει πέρα ​​από την προσωρινή ύπαρξή τους.

Η πρωτότυπη τέχνη είναι επαναστατική. Είναι μια πρόκληση για τις ανείπωτες παραδοχές μιας κοινωνίας. Ένας καλλιτέχνης χρειάζεται όχι μόνο την ικανότητα να δημιουργεί αλλά και το ηθικό θάρρος για να το κάνει. Θα πιεστεί να παραδώσει την ελευθερία του και να συμμορφωθεί με τις ομάδες γύρω του.

Οι επαναστάτες που καταδικάστηκαν ως παρίες σε μια εποχή μπορεί να θεωρηθούν ιδιοφυΐες σε μια άλλη. Ωστόσο, πολλοί άγνωστοι καλλιτέχνες έχουν καταστραφεί από την κοινωνία προτού οι δυνατότητές τους να γίνουν αντιληπτές.

Οι καλλιτέχνες παλεύουν με το χάος. Μέσα από αυτό το χάος αναδύεται μορφές που δεν υπήρχαν προηγουμένως. «Φέρνουν στην ύπαρξη» μια ιδέα, ένα εσωτερικό όραμα, μια κατάσταση, που διευρύνει τη συνείδησή τους. Πραγματοποιούνται μέσω της δημιουργικής διαδικασίας. Το να κάνεις τέχνη είναι μια ανταμοιβή από μόνη της. Είναι μια έκφραση της αυθεντικότητας, του γίγνεσθαι. Μέσω της πράξης της δημιουργίας, οι καλλιτέχνες αποκτούν μεγαλύτερη επίγνωση του κόσμου τους. Δεν επιδιώκουν απλώς να διανοηθούν για τη ζωή και τον θάνατο. Αποκαλύπτουν την υποβόσκουσα αλήθεια των καιρών που ζουν.

Οι δογματιστές απειλούνται από τη δημιουργική ελευθερία του καλλιτέχνη. Αυτό συμβαίνει γιατί οι νέες ιδέες είναι επικίνδυνες. Η τέχνη μπορεί να ανατρέψει την τάξη των κυρίαρχων θεσμών. Μπορεί να εκθέσει ανούσιες παραδόσεις, να διδάξει τη νεολαία να αμφισβητεί την εξουσία των μεγαλύτερων της και να εμπνεύσει τους ανίσχυρους να αναλάβουν δράση.

Οι μισαλλόδοξες κοινωνίες επιδιώκουν να ελέγξουν τους καλλιτέχνες. Θέλουν να καταπνίξουν τη δημιουργική παρόρμηση προτού αναπτυχθεί. Οι εκκεντρικές ιδέες φιλτράρονται. Οι πολίτες διδάσκονται να έχουν αποδεκτές απόψεις σε ένα στενό ιδεολογικό πλαίσιο. Όταν οι καλλιτέχνες λογοκρίνονται και φυλακίζονται, όταν περιορίζονται σε επιφανειακούς ρόλους, αυτό είναι σημάδι ασθένειας.

Μετά από μια έντονη δημιουργική προσπάθεια, ο καλλιτέχνης θα νιώσει στραγγισμένος. Η υπερβολική καταπόνηση για ένα αποτέλεσμα συχνά οδηγεί σε ψυχικό μπλοκάρισμα. Οι γνώσεις θα έρθουν όταν δεν υπάρχει βιασύνη. Κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων, οι καλλιτέχνες δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τα έργα τους, αλλά να είναι δεκτικοί, ανοιχτοί, και να εμπιστεύονται τη λειτουργία του ασυνείδητου τους.

Οι άνθρωποι αναζητούν μοτίβα με νόημα, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν. Αναζητούν τη σημασία στην τυχαιότητα. Επιβάλλουν την ανάγκη τους για τάξη στην αταξία. Όταν ασχολούνται με την τέχνη, δεν ερμηνεύουν μόνο τον σκοπό και την αξία της. Συμπληρώνουν τα κενά με τις υποθέσεις και τις προκαταλήψεις τους. Ό,τι δεν υπάρχει ολοκληρώνεται με τη φαντασία.

Σκέψεις με αφορμή το βιβλίο “Το θάρρος της δημιουργίας”, του Rollo May