«Το Πένθος αλλιώς»

Πώς μπορεί ένας θάνατος να εμπνεύσει ζωή;

“Η απώλεια δεν γεννά μόνο θυμό, παραίτηση, οργή, αβουλία, θλίψη, αλλά ανοίγει κι ένα δρόμο ζωής, ομιλίας, δημιουργίας. Μέσα από την απώλεια που σημαδεύει τη ζωή είναι σημαντικό να τιμούμε αυτό που έχουμε. Τελικά είμαστε φθαρτοί, ας ζήσουμε”.

Φωτεινή Τσαλίκογλου “Το μαγικό των ανθρώπων”

Ποιοί έχουν κατακτήσει την δυνατότητα του “απολαμβάνειν”; Η πρώτη απάντηση που μας έρχεται στο νου θα ήταν ότι είναι εκείνοι που έχουν καταφέρει να εκπληρώσουν τις βασικές ανάγκες τους για φαγητό, στέγη δουλειά, υγεία. Και όμως, φαίνεται ότι η ευεξία απαιτεί κάτι περισσότερο από αυτό. Ακόμη και άνθρωποι που έχουν εκπληρώσει τις βασικές ανάγκες τους, ακόμη και όσοι καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις δυσκολίες και τις αναποδιές δεν είναι βέβαιο ότι είναι εξίσου ικανοί να είναι αυθεντικά ευτυχισμένοι, να βιώνουν τα θετικά συναισθήματα της χαράς, της αγάπης, της ευχαρίστησης, να έχουν ελπίδα, αισιοδοξία, να μην υπάρχουν απλώς, αλλά να ρουφούν την κάθε στιγμή της ζωής και να “ανθίζουν”.

Άννυ Μπενέτου, “Θετική Ψυχολογία”

Ο ακραίος πόνος γεννοβολά δύναμη. Είναι μια γέφυρα που μας ενώνει με κοιτάσματα αφάνταστης μέσα μας αλήθειας και ανθεκτικότητας. Ίσως γι’ αυτό ο Ντοστογιέφσκι παρακαλούσε: «Mονάχα ένα φοβάμαι, να είμαι ανάξιος της οδύνης μου». Η Άννυ βρήκε ένα μοναδικό τρόπο να είναι άξια της οδύνης της, δίχως να ενδίδει σε αυτήν. Κρατώ από εκείνην ένα σπουδαίο μάθημα: Την απενοχοποίηση του πένθους. Τη δυνατότητα να θρηνείς την απώλεια του παιδιού σου, κρατώντας μαζί με την οικογένεια σου ζωντανή τη μνήμη του, δίχως να στερείς τη χαρά από τον ορίζοντα σου. Η χαρά της ζωής και το πένθος για ένα κομμάτι του εαυτού σου που λείπει, μπορεί να πηγαίνουν μαζί, συντροφιά, χέρι -χέρι. Ένα σπουδαίο μάθημα σε μια νηπενθή κοινωνία που αρέσκεται στην άρνηση ή και στην ιατρικοποίηση του πόνου.

Φωτεινή Τσαλίκογλου, “Το Μαγικό των Ανθρώπων”