Οι αποχαιρετισμοί είναι αναπόφευκτοι στη ζωή. Τελειώνουμε τις τάξεις των σχολείων που φοιτήσαμε, αποχαιρετούμε τα σπίτια που μείναμε, τις πόλεις που ζήσαμε, τις εργασίες στις οποίες απασχοληθήκαμε, κυρίως όμως συχνά καλούμαστε να αποχαιρετούμε ανθρώπους και καταστάσεις. Εκεί που τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα είναι όταν «χάνουμε» ανθρώπους που είναι σημαντικοί για μας.  Σε κάθε αποχαιρετισμό αναδύονται συναισθήματα απώλειας, πίκρας, πόνου, δυσφορίας, αίσθημα «πληγώματος» αλλά και θυμού.  Κάθε αλλαγή έχει δύο πτυχές: τη δέσμευση στο καινούριο και την αποδέσμευση από το παλιό. Από τη μία η αφοσίωση και από την άλλη ο αποχωρισμός, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δυο δυνάμεις αντίθετες στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της ωρίμανσης. Όσο…

Να αγαπάς την ευθύνη,να λες εγώ, εγώ μονάχος μουθα σώσω τον κόσμο.Αν χαθεί, εγώ θα φταίω. Ν. Καζαντζάκης Από τις πιο συχνές φράσεις που ακούμε στη διάρκεια της ζωής μας είναι “πρέπει να είσαι υπεύθυνος/η”. Απέναντι στους άλλους, στις υποχρεώσεις, για τις πράξεις και τις συμπεριφορές.  Τι γίνεται όμως με τον ίδιο μας τον εαυτό; Είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι απέναντι σε εμάς τους ίδιους; Και τι σημαίνει να έχω την ευθύνη του εαυτού μου;  Αναλαμβάνω την ευθύνη του εαυτού μου σημαίνει ότι μπορώ να αναγνωρίσω τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μου, ώστε οι αποφάσεις και οι συμπεριφορές να αποτελούν επιλογή μου, δηλαδή να είναι δική μου ευθύνη. Το δικαίωμα της επιλογής προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης καθώς με αυτό τον τρόπο μπορούμε να…

Στις μακροχρόνιες σχέσεις το ερωτικό πάθος μετατρέπεται σε βαθύτερη αγάπη, που χαρακτηρίζεται από συναισθήματα στοργής, ενδιαφέρον για την ευτυχία του συντρόφου, εκφράσεις τρυφερότητας στην καθημερινότητα, αποδοχή των αντιλήψεων αλλά και των ελαττωμάτων του άλλου και ενσυναίσθηση, δηλαδή τη συναισθηματική κατανόηση, το να μπορεί ο κάθε σύντροφος να βιώνει τη συναισθηματική κατάσταση του άλλου. Οι σύντροφοι, λόγω της επιθυμίας τους να παραμείνουν μαζί, καλούνται να ξεπεράσουν συγκρούσεις, αμφισβητήσεις και έντονα αρνητικά συναισθήματα μέσα από την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση και την πίστη. Όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα οι σύντροφοι συχνά διακατέχονται από την πεποίθηση ότι «τα πράγματα δεν μπορούν να βελτιωθούν». Τέτοιου τύπου πεποιθήσεις είναι δυσλειτουργικές, διότι αποτρέπουν τον κάθε σύντροφο…

Οι πιο συνηθισμένες ψυχολογικές αντιδράσεις του εφήβου στις αλλαγές που συμβαίνουν στο βιοσωματικό, πνευματικό, συναισθηματικό και κοινωνικό τομέα είναι οι εξής: Άρνηση: Η άρνηση είναι μια χαρακτηριστική αντίδραση της συγκεκριμένης περιόδου. Ο έφηβος, μέσα από τις αρνήσεις του και τις αντιθέσεις που εκφράζει, θέλει να επιβεβαιώσει την ταυτότητά του και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Αντιτίθεται στην αυθεντία των γονέων και των δασκάλων και έχει γνώμη για το καθετί, νομίζοντας ότι μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Η άρνηση είναι μια φυσιολογική αντίδραση, που από την πλευρά των γονέων θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με κατανόηση και υπομονή. Μοιάζει με το ότι οι απαγορεύσεις, οι τιμωρίες και γενικά η αυταρχική συμπεριφορά δεν…

Η εφηβεία είναι η περίοδος της ζωής του ανθρώπου που αρχίζει µε το τέλος της παιδικής ηλικίας και φτάνει ως την ενηλικίωση. Είναι μια εξελικτική φάση, κατά τη διάρκεια της οποίας συντελούνται βιολογικές, σωµατικές και ψυχολογικές μεταβολές, που επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη συμπεριφορά του εφήβου γενικότερα και πιο ειδικά τη στάση του απέναντι στους άλλους και τις απόψεις του απέναντι σε αρχές και αξίες που επικρατούν στην κοινωνία όπου ζει. Κατά την περίοδο αυτή κάνουν την εμφάνισή τους διάφορες ψυχοσυναισθηματικές αναστατώσεις και εκρήξεις οι οποίες, ανάλογα µε το άτοµο, τις συνθήκες της ζωής στην οικογένεια και τη στάση των γονέων, άλλοτε αντιμετωπίζονται και ξεπερνιούνται οµαλά και άλλοτε προκαλούν συγκρούσεις και…

Oι κρίσεις θεωρούνται, τυχαίες, ανεπιθύμητες, προϊόντα λάθους χειρισμών ή αποτυχίας. Όμως αν αναλογιστούμε την συχνότητα και την ποικιλία ως προς το είδος των κρίσεων που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας, ίσως τελικά συνειδητοποιήσουμε ότι οι κρίσεις είναι αυτές που μας προχώρησαν και χάρη στις οποίες πήραμε σημαντικές αποφάσεις και διαμορφώσαμε τη ταυτότητά μας. Ο ίδιος ο εγκέφαλός μας ενεργοποιείται και αναπτύσσεται. Η πλαστικότητα του εγκεφάλου, γνωστή και ως νευροπλαστικότητα, αναφέρεται στην ικανότητα του εγκεφάλου να αλλάζει, να προσαρμόζεται και να δημιουργεί νέες συνάψεις ως αποτέλεσμα των εμπειριών της ζωής. Οι τελευταίες έρευνες αποδεικνύουν πως, σε αντίθεση με ότι ήταν γνωστό μέχρι πρότινος, τα εγκεφαλικά κύτταρα μέσω του νευρωνικού συστήματος μπορούν να…