Από τις αρχές τουλάχιστον της δεκαετίας του 1990, ένας μεγάλος αριθμός θεραπευτών (κυρίως από τις συστημικές και ψυχοδυναμικές σχολές) έκαναν μια «αφηγηματική στροφή», δηλαδή άρχισαν να δουλεύουν με τη συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι οργανώνουν την εμπειρία τους με τη μορφή ιστοριών (humans as «story- telling animals») (McLeod, 1997). Προκειμένου, λοιπόν, να μιλήσουν τόσο για τις θεωρήσεις τους όσο και για τις πρακτικές εφαρμογές των θεωρήσεων αυτών, άρχισαν να αντλούν μεταφορές του λόγου από τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τον χώρο της τέχνης, εγκαταλείποντας την τάση να υιοθετούν μεταφορές που προέρχονται από τις θετικές επιστήμες (φυσική κ.λπ.) (βλ. Ανδρουτσοπούλου, 2004. Σαββίδου, 2002. Schwartz, 1999.) Ως απόρροια αυτής της στροφής άρχισαν να δίνουν…