Η έννοια της ενσυναίσθησης, όπως την ανέπτυξε ο Theodor Lipps, αποτελεί έναν πυλώνα στη φιλοσοφία και ψυχολογία της αισθητικής και της ανθρώπινης εμπειρίας. Μέσω της ενσυναίσθησης, o Lipps προσπαθούσε να εξηγήσει πώς μπορούμε να “μεταφέρουμε” τον εαυτό μας σε αντικείμενα ή άλλους ανθρώπους, να βιώσουμε και να κατανοήσουμε τις εσωτερικές τους καταστάσεις, συναισθήματα ή σκέψεις, καθώς και να αντλήσουμε αισθητική απόλαυση ή κατανόηση από αυτή τη διαδικασία. Ενσυναίσθηση και Αισθητική Στον τομέα της αισθητικής, ο Lipps εστίασε στο πώς η ενσυναίσθηση μπορεί να μας βοηθήσει να “συμμετάσχουμε” στην ψυχική ζωή των αντικειμένων τέχνης, να αντλήσουμε συναισθηματική και πνευματική συνδεσιμότητα με τα έργα, ανεξάρτητα από την φυσική τους μορφή. Αυτό σημαίνει…

Ως έννοια στην αισθητική, η ενσυναίσθηση έχει συγκεκριμένο νόημα και απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης στα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα, ιδιαίτερα στη Γερμανία, όπου ήταν γνωστή ως Einfühlung. Με χαρακτηριστική επιδεξιότητα, η σύγχρονη γερμανική διακρίνει μεταξύ της οριστικής χρήσης του όρου όπως εξηγείται στα γραπτά μελετητών όπως οι Robert Vischer, Theodor Lipps και Heinrich Wölfflin, και το παρακλάδι του, που ευνοείται στον κόσμο της σύγχρονης διαπροσωπικής συγγένειας. Το πρώτο εξακολουθεί να ονομάζεται Einfühlung, ενώ το δεύτερο ως Empathie. Χωρίς να κάνει διάκριση μεταξύ έμψυχου και άψυχου, το Einfühlung αναφέρεται στην απήχηση στην εσωτερική ζωή του θεατή με εξωτερικά αντικείμενα όπως κτίρια, φυσικά φαινόμενα ή μουσικούς τόνους. Η ενσυναίσθηση, αντίθετα, ασχολείται αποκλειστικά…

Πόσο σημαντικό είναι άραγε να νιώθουμε ότι οι άλλοι μας καταλαβαίνουν; Ότι οι σκέψεις και τα βιώματά μας γίνονται αντιληπτά από τους άλλους χωρίς κριτική στάση και αποδοκιμασία; Οι παραπάνω δηλώσεις είναι συνυφασμένες με την ενσυναίσθηση που θεωρείται μία από τις διαστάσεις της Συναισθηματικής Νοημοσύνης (Ioannidou & & Konstantikaki, 2008). Ως ενσυναίσθηση ορίζεται η ικανότητά μου να συμπορεύομαι συναισθηματικά με τις εμπειρίες που μοιράζεται ένα άλλο άτομο, να μπορώ δηλαδή να «μπω στα παπούτσια του», αλλά και να προσπαθώ να κατανοώ τις συμπεριφορές του και τα κίνητρα που υπάρχουν πίσω από αυτές. Δε χρειάζεται να έχω κοινά βιώματα με αυτά που μου αναφέρει το άλλο άτομο, ούτε εγκρίνω μόνο σκέψεις…

Στην ψυχανάλυση, ο όρος «όριο του εγώ» χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη συναισθηματική μας διάκριση και την ταυτότητα μεταξύ εαυτού και των άλλων. Από τη γέννησή μας, οι περισσότεροι από εμάς διαβάζουμε τον κόσμο γύρω μας για να καταλάβουμε πώς πρέπει να είμαστε και τι πρέπει να κάνουμε. Μέσα από τις μελέτες σε βρέφη, γνωρίζουμε ότι ήδη από τις έξι εβδομάδες αρχίζουμε να καθρεφτίζουμε τα πρόσωπα των γονιών μας και να μιμούμε τα συναισθήματά τους. Όρια Τα άτομα που έχουν μεγαλώσει σε ένα χαοτικό παιδικό περιβάλλον μπορεί να έχουν αναπτύξει μια υπερ-ενσυναίσθηση ως τρόπο επιβίωσης. Σε περιβάλλοντα που είναι απρόβλεπτα, ο εγκέφαλός μας θα προσαρμοστεί εξάγοντας μοτίβα από πληροφορίες (Adolphs,…