Η έναρξη της μητρότητας χαρακτηρίζεται από σημαντικές ψυχολογικές και νευροβιολογικές αλλαγές. Αυτές οι αλλαγές εξοπλίζουν τη μητέρα να φροντίζει το νέο της παιδί. Αν και ικανοποιητική, η μητρότητα είναι επίσης μια εγγενώς αγχωτική περίοδος, περισσότερο για τις μητέρες με ανεπίλυτο τραύμα. Προηγούμενη έρευνα εξέτασε πώς ένα ανεπίλυτο τραύμα μπορεί να εμποδίσει την απόκριση φροντίδας της μητέρας προς το βρέφος της, γεγονός που επηρεάζει περαιτέρω την ανάπτυξη ασφαλούς προσκόλλησης στο δικό της βρέφος. Το Dynamic Maturational Model of Attachment and Adaptation (DMM) έχει εισαγάγει μια μοναδική έννοια της «αναδιοργάνωσης προσκόλλησης», η οποία μπορεί να περιγραφεί ως μια διαδικασία κατά την οποία άτομα με ανεπίλυτο τραύμα μεταβαίνουν προς την ασφάλεια προσκόλλησης με…

Η ικανότητα των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης να εμπιστευτούν και να εξαρτηθούν από άλλους ανθρώπους αλλά και να βασιστούν στην αντίληψη και την κρίση τους μπορεί να αναχαιτιστεί. Μπορεί να φαίνονται απρόθυμοι να βασιστούν σε άλλους και να αποφεύγουν να δημιουργούν στενή σχέση με άλλους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να κλείνονται στη μοναξιά τους. Εξαιτίας της αμφιβολίας τους για την εγκυρότητα της κρίσης τους, συχνά εκδηλώνουν υπερβολική προσοχή ή σύγχυση σχετικά με τη λήψη αποφάσεων.  Ένας βασικός στόχος της ψυχοθεραπείας είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης τόσο στον εαυτό τους, όσο και σε άλλους ανθρώπους, αλλά και η δυνατότητα να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις. Μπορεί να ανακύψουν θέματα εμπιστοσύνης εάν ο θεραπευόμενος…

Ένα από τα χαρακτηριστικά του τραύματος σεξουαλικής κακοποίησης είναι το γεγονός ότι επειδή το θέμα παραμένει ταμπού στην κοινωνία μας και καταπιέζεται από το άτομο, συνήθως δε φαίνεται να είναι αυτό το πρόβλημα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, άνθρωποι που έχουν κακοποιηθεί σε παιδική ηλικία απευθύνονται σε κάποιον ειδικό για διάφορα άλλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα σεξουαλικά προβλήματα, προβλήματα στις σχέσεις τους με το άλλο φύλλο, διατροφικές διαταραχές, κατάχρηση ουσιών, φοβίες, αυτοκαταστροφικές τάσεις και άλλες καταστροφικές συμπεριφορές. Το βασικό μας μέλημα κατά τη δημιουργία αισθήματος ασφάλειας μεταξύ θεραπευτή – θεραπευόμενου είναι να αποκατασταθεί η δύναμη και ο έλεγχος του θεραπευόμενου. Είναι δύσκολο να υπάρξει καλό αποτέλεσμα από τη θεραπεία εάν δεν έχουμε…

Το έργο των κοινωνικών υπηρεσιών, εστιάζεται στα θύματα κακοποίησης, τους δράστες και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ακολουθώντας ένα «θεραπευτικό» πρότυπο παρέμβασης, που επικεντρώνεται στην ατομική ή και οικογενειακή ψυχοθεραπεία, στην ψυχολογική υποστήριξη και τη συμβουλευτική του θύματος και της υπόλοιπης οικογένειας. Κατά κανόνα, η αρχική αντίδραση της οικογένειας είναι μία τάση για άρνηση του γεγονότος, και πίεση προς το παιδί να αποσύρει τις κατηγορίες του. Το παιδί συχνά ενοχοποιείται για την αποκάλυψη του «οικογενειακού μυστικού», καθίσταται υπεύθυνο για τις συνέπειες και καλείται για ακόμη μία φορά να αναλάβει την ευθύνη για την προστασία του πατέρα-δράστη και της οικογένειας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ψυχολογικής και συναισθηματικής πίεσης της οικογένειας…

Όταν κάποια πίεση ξεπεράσει τα όρια του σώματός μας, επέρχεται σωματικός τραυματισμός: το δέρμα μας ανοίγει, οι μύες και οι τένοντες παθαίνουν θλάση, τα κόκκαλα σπάνε. Τι συμβαίνει όμως με την ψυχή μας; Όταν έρθουμε αντιμέτωποι με μια εξαιρετικά στρεσσογόνο εμπειρία, όπως είναι μια φυσική καταστροφή ή ένα σοβαρό ατύχημα, κινητοποιούνται όλες μας οι δυνάμεις για να την ξεπεράσουμε. Ως τραυματική μπορεί όμως να βιωθεί ακόμα και μια εμπειρία όπως μια δύσκολη γέννα, ή η απώλεια εργασίας. Το πόσο θα επηρεαστεί κάποιος από ένα σοβαρό, δυνητικά τραυματικό γεγονός, εξαρτάται κατά πολύ από το πόσο έτοιμος είναι να το δεχτεί και να το αντιμετωπίσει, ανάλογα τις προηγούμενες εμπειρίες του, τη δομή…