Στη σύγχρονη ψυχαναλυτική σκέψη, γίνεται πλέον αποδεκτό το αναπόφευκτο της επίδρασης της υποκειμενικότητας του θεραπευτή, στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Η επίδραση αυτή είναι ως ένα βαθμό επιθυμητή και αξιοποιήσιμη για την εξέλιξη της θεραπείας, που γίνεται πλέον αντιληπτή ως μια διαδικασία αλληλεπίδρασης δυο υποκειμενικοτήτων, δυο ψυχισμών, δηλαδή, που ο κάθε ένας διακατέχεται από τις δικές του σκέψεις, φαντασιώσεις, φόβους και επιθυμίες και κάθε ένας έχει το δικό του, θα μπορούσαμε να πούμε, παρελθόν. Ο θεραπευτής βρίσκεται, διαρκώς, κάτω από την επίδραση του ψυχισμού του, την οποία, όσο άρτια και αν είναι η τεχνική που χρησιμοποιεί, δεν δύναται να αποφύγει. Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και ο θεραπευτής, διακατέχεται από το δικό του…